Overal is water en alles zingt, wolken

bewegen in de diepte van plassen

op straten die de wolken niet kennen

en de hemel heeft geen weet van de aarde

vingertoppen van bomen, die van gevoel

dat sterft in de herfst en er nu nog is

zijn klankkastjes voor al die vingers van regen

overal schuilen mensen en iemand

loopt door tijd die al bijna verdwenen is

koud watergetokkel op het gezicht

en weet; de wolken weten niet van de regen

het water weet niet van de bladeren

waaruit het de muziek slaat, ritmes, taal

en de snelle zilveren aanrakingen

die leven heten en beweging

kennen de druppels op mijn gezicht niet

en straks ben ik dit alles allemaal.

Esther Jansma (1958-2025)

Uit: We moeten ‘misschien’ blijven denken, Prometheus, Amsterdam/Antwerpen, 2024