dag, 2015.

Je bent voorbij.

Je hebt gezorgd voor mooie ontmoetingen, waardoor ik ben kunnen groeien.

Je hebt me zoveel geleerd.

Ik ben je dankbaar.

Ik denk terug aan die allereerste keer dat mijn telefoon rinkelde, en mijn allereerste cliënt een afspraak maakte… Alweer meer dan vijf jaar geleden nu. Ik zat te wachten aan mijn bureau tot mijn cliënt zou aankomen en opeens was ik helemaal in paniek. Gedachten als “Ik weet niets. Ik ga niets kunnen betekenen. Wie ben ik eigenlijk?” raasden door mijn hoofd. Toen ging de bel. Een vriendelijke glimlach, een handdruk. Ik luisterde. Ik leerde. Ik had mijn denkkader, zorgvuldig bijeen gestudeerd. Ik kalmeerde. Het ging goed.

Al die jaren van ontmoetingen met mensen: mooie, dappere, lieve, hartelijke, sterke mensen.

Al die jaren van zelf leven, ervaren, relaties beleven.

Al die jaren van lezen, studeren, nadenken.

Al die jaren van vragen stellen, kritisch blijven: “is dat wel zo?” bij mijn eigen overtuigingen.

Al die mooie gesprekken.

Al die liefde.

Dat alles heeft geleid tot jou, 2015: jij werd mijn Vinga-jaar. Ik ben blij. Ik ben fier.

Tegelijk besef ik dat ik nog steeds niets weet.

Telkens opnieuw begin.

Zoals jij, 2016.

We zijn vertrokken.