Wat is dat eigenlijk, een gutmensch?
Uiteraard vraag ik mij dat af, in deze tijden van verharding en spot.

Bij “gutmensch” komt automatisch een associatie met de holocaust boven bij mij. Dat is uiteraard geen toeval. En dus ook met lijden. En dus ook met de antipode van de gutmensch, de übermensch.
Maar vreemd genoeg zegt mij dat verder niet veel.

Is het iemand die goed wil doen?
Ja, dat zeker.
Maar ook iemand die zichzelf en een ander kan vergeven als het weer niet gelukt is, dat goed doen?
Dat vooral, denk ik.

Een gutmensch, dat is iemand die tracht te handelen voorbij “oog om oog, tand om tand”.
Dat is wat ik erover denk.
Een ideaal, heel moeilijk om te bereiken.
Maar het blijft wel een mooie betrachting.

En nee, dat zijn niet de Joden, niet de Moslims, niet de communisten. Zelfs de oude Grieken niet.

Maar wel de radicale man op wie onze christelijke religie gebaseerd is.
Jezus Christus.
De meest radicale humanist.
Hij die zei dat hij zijn andere kaak zou aanbieden, bij een kaakslag.
Enkel degene die dat kan, mag zich werkelijk superieur noemen.
(Niet dat Jezus zelf zich ooit zo zou genoemd hebben).

(Nooit gedacht dat ik dit ooit zou schrijven, als agnoste)